يکي از شاهکارهاي معماري دوره اسلامي که در شهر تبريز قرار گرفته مسجد کبود است. اين بنا با نامهاي مختلف از جمله گوي مسجد (به ترکي همان مسجد کبود)، مسجد شاه¬جهان، عمارت و مسجد مظفريه معروف و مشهور بوده است. باني مسجد ابوالمظفر جهانشاه بن قره يوسف از امراي قراقوينلو بود ولي نظارت ساخت مسجد زيرنظر همسرش جان بيگم خاتون و يا به عقيده برخي از مورخين دخترش صالحه بوده است. در کتيبه‌هاي باقي مانده از اين بنا تاريخ پايان اين مسجد سال 870 هق است. متاسفانه اين بنا در زلزله سال 1193ه ق تبريز ويران شد تمام سقف فرو ريخت و تمامي ديوارها را خراب کرد ولي آنچه از اين بنا باقي مانده در نوع خود بي نظير است و به علت کاشيکاري معرق و تلفيق آجر و کاشي و رنگهاي بسيار متنوع کاشيها لقب فيروزه اسلام گرفته است علاوه بر کاشيکاريها سردر بسيار بلندش توجه اکثر سياحان و باستانشناسان را به خود جلب کرده است و تمامي آنها را وادار به نوشتن چند خطي از زيبايي اين بنا کرده است. توصيفات سياحاني که قبل از خرابي اين بنا مطلب نوشته‌اند خواندني است از جمله کاتب چلبي و تاورنيه که خصوصاً با تمام جزئيات معماري اين مسجد را وصف کرده است. هر دوي اين نويسندگان بين سالهاي 1046 -1045هق از تبريز و اين بنا ديدن کرده‌اند. چلبي سردر اصلي را از طاق کسري بلندتر ديده است و تاورنيه علاوه بر سردر و کاشيکاريهاي بي نظير آن از دو مناره بسيار بلند صحبت مي¬کند که مشخص است در هنگام زلزله کاملاً از بين رفته است. 

 در قديم اين بنا مجموعه‌اي از ساختمانهايي چون مدرسه، مسجد، خانقاه، کتابخانه و... بوده است که متاسفانه درحال حاضر هيچ کدام برجاي نمانده¬اند فقط قسمتي از مسجد که آن هم بسيار آسيب ديده بود و مرمت شده است.

اين بنا در وسط يک محوطه وسيع گلکاري شده قرار گرفته است که خود باعث جذب گردشگران مي‌شود